Through The Second Skin, Maren

Een fotoserie vol beweging en draaiingen. Through The Second Skin maakt pijnlijk duidelijk hoezeer we ons af dienen te schermen om te kunnen ontsnappen aan het bombardement aan informatie in onze samenleving om bij onszelf te kunnen blijven. Te zien is hoe de modellen zich terugtrekken in hun zelfgemaakte cocon - als een soort zelfbescherming - om daarbinnen in hun eigen wereld zichzelf te kunnen zijn. Hun emoties lijken onzichtbaar voor de buitenwereld; ze tonen naar buiten toe slechts hun omhulsel, een pantser. Geraakt kunnen ze niet meer worden. Zo wordt afstand naar de buitenwereld gecreëerd. Echter, is dit wel zo? Kijken we beter, dan zien we dat de stoffen vloeiend om hun lichamen heen vallen. De modellen zijn ingepakt; als was het een idee van Cristo, de beroemde inpakkunstenaar. In de poses en houdingen van de modellen is ook de wereld van dans en beweging te herkennen. Ledematen worden uitgestrekt en ruggen soepel gebogen om zo dramatische vormen te creëren. Soms zie je een enkel lichaamsdeel buiten de stof verschijnen, maar meestal zijn de lichaamsdelen verborgen. En menig keer zie je door het omhulsel heen een intense blik. De vormen, de houding, en dus ook de blikken geven stiekem meer prijs dan de modellen denken. Zo worden we met hen meegezogen in hun wereld en raken we toch betrokken. In de foto’s waarbij meerdere modellen verborgen zijn onder een en dezelfde stoffen huls en zo een relatie met elkaar aangaan, zie je nog iets anders. Hier introduceert de maker een krachtig sculpturaal element, waardoor de intimiteit van de houding die de modellen hebben aangenomen in eerste instantie buiten beeld blijft. Pas na langer kijken besef je dat deze houdingen universeel zijn voor de verbinding die mensen aangaan, hun samenwerking en gezamenlijke kracht wanneer ze die samenwerking in actie omzetten.