Interview met Susan Ruiter

Susan Ruiter, geboren op 6 november 1969 in Den Haag. groeide op als een stil en rustig meisje, een dromer. En eigenlijk is zij dat nu nog steeds. Toen, maar ook nu, als volwassene, kan ze helemaal in haar eigen wereld zitten. In dit interview met Susan Ruiter vertelt Susan over haar werken, inspiratiebronnen en ambities.

Op je website schrijf je dat je als kind al geïnteresseerd was in creatieve dingen maken, wat was hier je inspiratiebron voor?

Ik was altijd bezig met tekenen, breien, haken, ik schoot van links naar rechts wat dat betreft. Altijd aan het creëren kan je wel zeggen. Dat zat er al heel vroeg in en dat ben ik ook altijd blijven doen.

Heb je daar ook lessen voor gehad of kwam dit volledig uit jezelf?

Ik heb wel naailessen gevolgd, later pas tekenlessen en daarna pas kunstlessen bij kunstenaars; model tekenen, portret tekenen, aquarelleren. Hier heb ik alles doorlopen. En toen ik jong was heb ik ook wel de modevakschool gedaan, niet afgemaakt maar wel een paar jaar gevolgd. Toen ben ik daarna bij een drukkerij gaan werken en daar heb ik nog een grafische opleiding gehad. Dus ik heb van alles wel wat gedaan. Er was niemand continu met kunst bezig in mijn familie. Mijn moeder kon wel goed tekenen maar die deed er niet heel veel mee maar dat sprak me wel aan. Mijn vader is ook wel heel creatief maar meer qua ondernemerschap. Allebei mijn ouders zijn beiden ondernemers en dat heeft mij ook wel weer een stukje gegeven om zelf wat met je werk te doen. Niet alleen je werk maken maar ook te verkopen.

Wanneer besloot je dat je dit ging opstarten?

Dat is eigenlijk vanzelf ontstaan, je begint werk te maken en dan is het in eerste instantie een hobby. Je bent dan aan het tekenen, schetsen en ontwikkelen. Wanneer je qua techniek et cetera alles onder de knie hebt dan begin je je eigen stijl te ontwikkelen en weet je waar je voorkeuren liggen. Daarop ga je verder bouwen/doorwerken. Langzaam aan begon ik aan exposities en kunstroutes mee te doen. In het begin werkte ik er ook nog naast. Later ben ik gestopt met werken en dan kan je natuurlijk heel veel tijd steken in je exposeren bij galerieën en het verkopen bij beurzen. Vanaf toen is het steeds groter geworden.

Hoe zou je je eigen werk omschrijven?

Figuratief, vrolijk, veel humor probeer ik er altijd in te brengen. Daarnaast ook nog veel rond en kleurrijk. Daar kom ik ook altijd op uit. Ik probeer dat altijd aan mensen mee te geven als boodschap, vrolijkheid in huis halen waar ze jaren lang plezier aan beleven. Ook de herkenbare taferelen die ik afbeeld zijn leuke dingen. Dames bij elkaar, op het strand, met een huisdier; noem maar op. Ik heb niet echt hele filosofieën achter mijn schilderijen, ik probeer mijn titels ook altijd vrolijk en neutraal te houden. Het leukste is als mensen hun eigen verhaal erbij gaan bedenken. Je ziet in de loop van de afgelopen 25 jaar qua ontwikkeling heel veel. Ik begon qua materialen met het meest simpele. Je ontwikkelt jezelf heel erg qua materiaal, andere soorten verf met ander pigment, zwaarder linnen. Dit alles zie je natuurlijk terug. Ik ben ook steeds gedetailleerder gaan werken en steeds meer gaan uitproberen, dus je blijft eigenlijk binnen je eigen naam jezelf ontwikkelen. Je weet steeds beter wat je doet, je krijgt meer zelfvertrouwen. Ook had ik meer leuke samenwerkingen met galerieën en andere mensen in de kunstwereld.

Wat is je grootste inspiratie voor je werk?

Vroeger was dat vooral de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Die trekt alles uit zijn verband, zijn werken zijn allemaal vrij groot en vierkant. Dat heeft mij geïnspireerd om de vrouwen en dieren die ik normaal al maakte ook wat meer uit zijn verband te trekken door ze heel rond te maken. Daardoor kon ik mijn humor er meer in kwijt. Hij maakt vrolijk werk maar ook werk met een politiek tintje eraan, die zijn wat minder gezellig.

In bijna alle werken die je hebt gemaakt komen vrouwen voor, waarom is dat?

Mannen heb ik zeker wel eens geprobeerd er in te verwerken maar dat lukt op de een of andere manier niet. Ik hou van rond en een mannelijk lichaam is dat niet zo snel, dat is toch wat meer vierkanter. Ik ben nu wel bezig met opdrachten waar mannen in voorkomen, dit is een van de weinige keren dat ik er zelf tevreden mee ben dus wie weet wat er in de toekomst komt. Vrouwen trekken mij gewoon wat meer aan, dieren vind ik ook leuk.

Doe je veel aan exposities mee in andere galerieën?

Jazeker! Ik probeer altijd zo drie keer per jaar zeker wel mee te doen, vaak is dit meer. Soms vallen er verschillende exposities tegelijk. Nu heb je het grote voordeel dat je social media kan gebruiken. Als er mensen op Vlieland je werk zien kunnen ze zo een berichtje op Facebook zetten. Dit geeft mij dan weer inspiratie om verder te werken.

Je bent heel erg met social media, alles is up to date.

Ja dat klopt, mijn dochter werkt drie dagen in de week voor mij en die heeft haar eigen bedrijfje. Ze doet dan drie dagen exposities organiseren, contact met galerieën, social media bijhouden. Die steekt daar heel veel tijd in.

Denk je dat dit nu ook bij een kunstenaar zijn hoort?

Dat denk ik wel, en ik denk dat dit ook wel steeds meer wordt. Je ziet ook dat steeds meer kunstenaars dat stukje er ook bij pakken. Anderzijds worden galerieën steeds minder actief. Als je met een galerie samenwerkt moeten zij ook voor jou gaan, vind ik zelf dan. Zij moeten dat stuk van je overnemen als het ware. Ik vind het aan de ene kant jammer dat galerieën er steeds minder tijd in steken. Aan de andere kant vind ik het voor mijzelf wel een uitdaging, daar houd ik wel van. Ik vind het leuk om dingen uit te proberen en mezelf te ontwikkelen, uitdagingen aan te gaan. Zeker in combinatie met mijn dochter die mij daarbij helpt. Maar ik kan het mezelf heel goed voorstellen dat er kunstenaars zijn die dat stukje missen. Zij moeten dit dan allemaal zelf doen en dat zorgt ervoor dat er werk in het atelier blijft staan, omdat ze er niet aan toe komen. Onwijs zonde.

Hoe verloopt de samenwerking tussen jou en je dochter?

Ja heel goed, het is makkelijk; we denken hetzelfde. Ik hoef maar een ding te zeggen en ze snapt wat ik bedoel. Zelf deed ik al veel aan social media, op mijn eigen manier, maar ik had daar geen opleiding voor. Daarnaast heb ik ook geen tijd om mezelf er in te verdiepen, dat doet zij wel, dus zij is er veel handiger in. Met dat soort dingen laat ik haar helemaal vrij. Samen met haar run ik de zaak. Voordeel is dat wanneer mijn dochter er is dat ik niet bij de computer kan en dat ik gewoon kan schilderen. We doen wel alles samen en ik kijk ook altijd mee. Op die dagen brainstormen we ook veel en op dat soort dagen is het fijn om samen te werken. Het is ontzettend fijn dat zij veel dingen voor mij regelt, anders was ik heel veel tijd kwijt geweest aan allerlei dingen ‘achter de schermen’ terwijl ik het liefst alleen maar bezig ben met kunst maken. Dit deel hoort er nou eenmaal bij, galerieën doen steeds minder helaas.

Heeft de rest van de familie nog een aandeel in je werk?

Mijn partner gaat altijd mee als ik naar galerieën ga. Ik werk zes dagen per week en ben dus bijna altijd aan het werk, dan is het soms ook wel gezellig om iets samen te doen. Dan maken we er een dagje of een weekendje weg van. Mijn vader heeft in het begin altijd de website gedaan, dus die heeft de opstart twintig jaar geleden meegemaakt. Verder doen mijn dochter en ik het samen.

Houd je in je eigen atelier/galerie ook exposities?

We hebben een keer per jaar een thema, dus dan maak ik echt werken die speciaal op dat thema gericht zijn. Het leuke aan de expositie die hier nu hangt is dat ik daar op mijn beurt ook weer inspiratie uit haal. Op dit moment is dat “it’s raining cats and dogs”. Vorig jaar hadden we Italië en ik vind het leuk om dit te doen. Mijn dochter bedenkt deze thema’s en dan word ik op mijn beurt uitgedaagd om daarmee aan de slag te gaan. In de rest van het jaar hangen hier meestal mijn meest nieuwe werken, later gaan deze naar galerieën. Tot de eerste drie jaar heeft hier alleen mijn eigen werk gehangen omdat ik zelf geen tijd had om andere kunstenaars te benaderen. Hier gaat onwijs veel werk en tijd in zitten; mensen uitzoeken, uitnodigen, werk bekijken et cetera.

Hoe verloopt het proces van een werk maken?

Dat is heel verschillend. Ik heb sommige periodes dat ik alleen maar aan het schetsen ben. Dat is dan vaak als ik met iets bezig ben en inspiratie heb, dan maak ik heel veel schetsen. Als ik dan weer een leeg doek heb kijk ik in die stapel schetsen en dan kies ik er eentje uit die mij op dat moment aanspreekt. Dan kan het zijn dat die schets op het doek komt, maar het kan ook zijn dat er maar een gedeelte op komt of een combinatie van verschillende schetsen. Ik maak eerst altijd de achtergrond en dan ga ik dat opbouwen. Een werk maken zie ik als een puzzel; ik ga kleuren zoeken en details toevoegen en dan ontstaat het werk. Ik werk meestal aan vier à vijf werken tegelijk, dus dan kan ik hem ook even wegzetten en afstand nemen. Zo kan je het schilderij ook goed in lagen opbouwen.

Soms krijg ik ook leuke vragen en opdrachten van klanten, die dan iets van hunzelf op een doek willen. Huisdieren, kinderen, het gezin. Je word hiervoor uitgedaagd en dan ga je zitten schetsen, dit zorgt ook weer voor inspiratie voor je eigen werk. Je gaat toch proberen om een andere invalshoek erop te zetten.

Vind je het dan ook leuk om in opdracht te schilderen?

Heerlijk! Dat vind ik echt heel leuk, niet perse leuker dan zelf dingen bedenken. De balans tussen opdrachten en zelf vrij schilderen vind ik fijn. Ik maak opdrachten wel altijd vrijblijvend, dat ze niet verplicht zijn om het te nemen, want ik wil wel echt mijn eigen draai eraan geven. Het leuke van een opdracht is dat je weer aan hele nieuwe dingen komt. Het leuke bij vrij werk is dat je juist weer dingen vanuit jezelf moet halen. Het heeft allebei zijn charmes. Ik ga van tevoren ook langs bij de klant, om te zien hoe ze wonen en om te zien wat voor mensen het zijn. Je denkt met ze mee en dan voel je ook wel goed aan wat ze willen. Ze kiezen natuurlijk ook mij uit voor het werk, dus ze weten wel ongeveer wat ze kunnen verwachten.

Naast je schilderijen maak je ook beeldjes?

Ja, sinds een paar jaar. Eerst bronzen beeldjes en sinds begin dit jaar zes kunsthars beeldjes. Ik wil dit graag meer gaan doen, ik vond het ontzettend leuk om te boetseren. Maar het is wel heel erg tijdrovend. Ik doe het allemaal zelf, ben er op dit moment ook met een nieuwe bezig. Uiteindelijk duurt het dan nog wel een jaar voordat het gegoten wordt, omdat je er soms ook niet aan kan werken. Wanneer ze dan gegoten zijn beschilder ik ze nog met de hand.

Zijn er nog meer soorten kunstvormen die je aanspreken?

Nee dat niet echt. Al vind ik heel veel wel erg leuk, maar een mens heeft helaas maar twee handen. Ik heb te weinig tijd om er nog meer bij te doen. Het moet dan helemaal ontwikkeld en ontworpen worden en daar heb ik geen tijd voor. Zou het graag willen maar het kan simpelweg. De kwaliteit gaat boven de kwantiteit. Ik ben al fulltime bezig met mijn eigen schilderijen; ze maken, het bedrijf runnen, exposities bezoeken, klanten bezoeken. Daar gaat ontzettend veel tijd in zitten.

Weet je ook waar al je werken hangen?

Nee dat niet, maar het is wel erg leuk dat mensen bij mij binnenlopen en dan vertellen dat ze ooit twintig jaar geleden een schilderij hebben gekocht van mij. Dat is natuurlijk heel leuk om te horen! In het begin hoorde ik dat alleen maar via galerieën en nu ik hier in Vlaardingen zit komen mensen ook rechtstreeks naar mij toe. Af en toe krijg ik een foto toegestuurd via social media van mensen die mijn werk thuis hebben hangen. Als ik weet waar mijn werk hangt probeer ik er altijd wel foto’s van te maken.

Heb je een werk waar je het meest trots op bent?

Nou, vroeger heb ik wel eens werken gehad die ik niet wilde verkopen. In mijn huis hangen ook twee schilderijen die mijn partner en ik heel mooi vinden, al gaan die ook wel eens naar een expositie als dat nodig is. Ik vind het heel fijn om te weten waar een werk terecht is gekomen, daar word ik het meest gelukkig van. Ik breng mijn werk ook naar de klant toe en dat vind ik dan ook een van de leukste stukjes van mijn werk. Hierdoor zie ik veel plekken waar mijn schilderijen komen te hangen. Je ziet de reactie van de mensen waar het werk gaat hangen en dat is onwijs leuk om te zien. Wel is de reactie spannend om te zien als een werk in opdracht klaar is.

Heb je nog plannen voor de toekomst?

Ik ben altijd al heel ambitieus, en ik ben dan ook altijd aan het ontwikkelen en altijd bezig. Stil zitten vind ik lastig. Door mijn ziekte van vorig jaar zit ik nu nog een beetje in de lappenmand en ik kan niet wachten tot ik weer al mijn energie terug heb om weer verder te kunnen werken. In mijn atelier zitten en schilderen is voor nu even genoeg. Al zullen er ongetwijfeld weer mooie nieuwe dingen op mijn pad komen wanneer ik weer volledig de oude ben. Naar het buitenland verder uitbreiden is wel een van die dingen die ik nog wil bereiken. Ik heb veel volgers ook uit andere landen. We zien soms online dingen voorbij komen die met mijn werk te maken hebben, dat is heel bizar om te zien. Ik heb ook opdrachten gemaakt voor mensen uit de Verenigde Staten, Engeland, Australië. Ook heb ik geëxposeerd in Luik en ik heb een galerie die vaak naar het buitenland gaat met werk van mij. Dat nog verder uitbreiden lijkt mij een mooie uitdaging.

Over Susan Ruiter

Bent u na het interview met Susan Ruiter nieuwsgierig geworden, u kunt voor meer informatie over Susan Ruiter terecht op haar kunstenaarspagina.