Interview: Asja Jäger - als kunst iets met je doet, dan doe je het goed.

  Naast haar eigen werk, is ze ook de huisfotograaf van Démira Jansen en werkt ze in opdracht. Op dit moment is haar volgende opdracht voor Alleborgh Espresso en in het verleden heeft ze het lookbook geschoten voor sieradenmerk Femme des Fleurs.   Op haar Facebookpagina is te lezen dat ze autodidact is. “Dat is er met de paplepel ingegoten, want mijn vader fotografeerde altijd analoog en in ons huis was er ook een doka (donkere kamer) aanwezig. Ik ben vrij jong in aanmerking gekomen met fotografie. Daarnaast ben ik altijd meegenomen naar musea en theater. Eigenlijk naar alles wat met kunst en cultuur te maken had. Zelf begon ik pas met fotograferen toen ik 17/18 was, dit deed ik met een Nikon. Maar ik had de droom om ballerina worden. Door blessures ben ik daarvoor afgewezen, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ik heb geen opleiding fotografie gevolgd. Wel heb ik een cursus gedaan, maar daar ben ik na drie dagen mee gestopt. Het draaide te erg om de techniek en niet om het ontplooien van creativiteit.” Wat is jouw fotografiestijl? Waaraan kan je zien dat een foto typisch ‘Asja’ is? Asja: “Om echt een stijl te beschrijven vind ik moeilijk. Maar ik denk dat het zichtbaar is dat ik de puurheid van de mens wil vastleggen. De vrouw vind ik hierbij het beste passen, omdat de vrouw in haar kwetsbaarheid zo mooi en fragiel is. Dat maakt het krachtig. En daarbij gebruik ik vaak veel huid in combinatie met natuur. Ik fotografeer graag buiten en bijna niet in studio’s.”  

Dragons. Foto: Asja Jäger Dus wij kunnen jouw werk als romantisch omschrijven? Vanwege de huid en de natuur?“Ja, maar mijn werk wordt ook als eng beschouwd. Ik heb wel eens op exposities gehoord dat bepaalde foto’s als heftig worden ervaren. Jij kunt het zien als romantisch, maar sommige mensen zien er weer totaal iets anders in. Een voorbeeld is een foto uit een oude serie, waarbij een meisje op bladeren ligt (zie cover foto). Sommigen vonden dat heel heftig om te zien. Ze zeiden dat het net leek alsof ze dood is. De foto’s kwamen kwetsbaar over.”Is dit dan ook de reactie waarop je hoopt als mensen je werk zien?“Het maakt mij eigenlijk niet uit, zolang het maar iets losmaakt bij mensen. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Maar ik denk ook dat het losmaken van iets belangrijk is voor elke kunstenaar. Je wilt toch iets te wegen brengen, of het nou als romantisch wordt ervaren of een bepaalde emotie losmaakt. Dan heb je het in mijn ogen goed gedaan.”   Over emoties gesproken, hebben emoties invloed op je fotografie? “Mijn emoties zijn heel belangrijk. Vanuit mijn emoties maak ik een serie. Ik pak een bepaalt gevoel aan en daar maak ik een serie van. Eén van mijn laatste series, Coalescence, heeft dat. Nadat het contract van mijn vriend van zijn toenmalige werk niet werd verlegd, kreeg hij een baan aangeboden in Almere. Hierdoor moesten wij Rotterdam verlaten. Maar Rotterdam is mijn habitat, mijn thuis. Met het gevoel dat ik mijn veilige omgeving moest verlaten, heb ik de serie gefotografeerd. Ik wilde mijn verwerkingsproces laten zien. Maar bij elke serie gebruik ik het liefst de natuur als de basis van mijn fotografie. De natuur geeft mij veel inspiratie. Ik vind dat mens en natuur samen op hun puurst zijn en de combinatie daarvan vind ik heel mooi.”  

Coalescence. Foto: Asja Jäger   Ik volg je al vrij lang en wat mij opviel, is de naaktheid van je modellen. Heeft dat een speciale betekenis? “Zeker! Ten eerste vind ik dat kleding, en dan vooral al die poespas, teveel afleidt van de emotie en de sfeer die je wilt neerzetten. Met modefotografie is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik vind dat de huid van de mens gewoon heel mooi. Dat moet je niet afdekken.”   Ik zag op je Instagram dat je je vriend ook naakt hebt gefotografeerd. Hoe heb je dat ervaren?“Daar heb ik drie à vier jaar voor moeten smeken. Voor hem was het heel spannend en dat leverde hele grappige situaties op. Voor mij was het gek om hem instructies te geven. Je bent toch sneller jezelf, in plaats van professioneel, want de situatie is dicht bij je privé leven. Ik zei bijvoorbeeld heel vaak ‘nou, doe nou maar gewoon!’, terwijl ik dat normaal niet snel zou zeggen. Het is persoonlijker. Tijdens de shoot was hij heel nerveus, waardoor hij zich niet snel op zijn gemak voelde. Ik vind dat nergens voor nodig, want ik vind hem heel fotogeniek. Hij heeft een mooie, strakke kaaklijn.”  

Habitat. Foto: Asja Jäger   Wat is je favoriete foto van die serie? “Moeilijke vraag. De foto waar hij het blad voor zijn gezicht houdt, vind ik het mooiste shot. Maar qua gevoel, vind ik de foto dat hij naakt van mij wegrent de mooiste. De naam van de serie is overigens Habitat.”   Ik zag ook dat je samenwerkt met singer-songwriter Démira Jansen. Wij kennen haar van het programma De Beste Singer-Songwriter, maar hoe kennen jullie elkaar en hoe is de samenwerking tot stand gekomen? “Ik zag haar toentertijd ook bij de Beste Singer-Songwriter en ik zei tegen mijn vriend dat ik het gevoel kreeg dat ik goed met dat meisje zou kunnen samenwerken. Door dat gevoel heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en haar een e-mail gestuurd. Daar kreeg ik in eerste instantie geen reactie op, maar na de competitie kreeg ik alsnog een e-mail van haar die naar nog drie andere fotografen was geadresseerd. In de e-mail stond dat ze opzoek was naar een fotograaf voor haar nieuwe EP. Daar heb ik gelijk op gereageerd en even later kreeg ik een e-mail terug dat ik was uitgekozen, omdat mijn fotografie stijl haar het meest aansprak. Ik ben daarna haar huisfotograaf geworden. Het is vooral op haar muziek gericht, dus we doen geen shoots buitenom. Naast de zakelijke relatie, zijn we ook hele goede vriendinnen geworden. We voelen elkaar aan en we zijn het over bijna alles eens.”  

Dragons. Foto: Asja Jäger   Zijn er nog andere artiesten/personen, naast Démira, waarmee je hebt samengewerkt?“Afgelopen vrijdag heb ik backstage gefotografeerd bij de band HeavyLight, maar verder heb ik nog geen opdrachten met andere muzikanten. Ik zou wel graag willen fotograferen met kunstenares Celeste Laetitia. Zij heeft nu een project, genaamd The Glass Box, dat gaat over hoe mensen haar neerzetten als ‘niet ziek’ persoon, terwijl ze dat van binnen wel is. Ze heeft namelijk de ziekte van Lyme, maar dat kan je niet zien aan haar uiterlijk. Tijdens de uitvoering van de Glass Box gaat ze in haar mooiste, rode jurk in die glazen kist liggen als een statement dat ze er wel mooi uit kan zien, maar dat ze de meeste tijd spendeert in bed. Ik zou haar heel graag in de Glass Box in de natuur willen zetten en dat fotograferen. Als een soort van sprookje.”   Wat kunnen wij binnenkort van jou verwachten? Ik zag dat je laatst nog een expositie had in De Morgenster in Utrecht. Komen er nog meer exposities aan? “Dat was mijn laatste, maar ik heb nog geen boekingen voor in de toekomst. Misschien komt er binnenkort een tentoonstelling in een nieuwe zaak in Arnhem. Daarover hebben we contact gehad, maar nog geen concrete afspraken.”   Hoe zorg je dat je ergens kan exposeren? Neemt de organisatie contact met jou op of neem jij contact met hen op?“Soms word ik gevraagd, zoals bij de Morgenster, maar ik ben soms ook een beetje brutaal door zelf organisaties te mailen met de vraag of mijn werk bij hun mag hangen. Soms moet je gewoon bijdehand zijn.”   Zou je, naast fotografie, ook andere kunsten willen ontdekken en daar wellicht in willen verdiepen? “Op dit moment ben ik bezig met illustratie. Ik ben nu ook voor het eerst bezig met een sculptuur. De sculptuur wordt gemaakt van plastic dino’s die ik vroeger verzamelde. Ik wil het vervolgens als volwassen persoon in mijn huis neerzetten, als herinnering aan vroeger. Maar dit is wel iets dat ik voor mezelf wil doen. Met illustratie hoop ik meer werk te kunnen vinden.”  

Illustratie: Asja Jäger   Is je illustratie stijl gelijk aan je fotografie stijl?“Helemaal niet zelfs. Het is namelijk begonnen met het vinden van rust voor mezelf. Het is zwart-wit en allemaal met fineliner. Het is meer grafisch dan sierlijk. Binnenkort komt er een apart kopje op mijn website met mijn illustraties, zodat iedereen het kan zien.”   Welke plek geeft jou de meeste inspiratie voor je fotografie? “Er is niet per se een plek die mij inspiratie geeft, maar er zijn wel objecten of gebieden die zorgen voor inspiratie. Zoals de zee, het bos of een eenzame boom in de stad. Voornamelijk de natuur, maar ook mijn emoties zoals we eerder hebben besproken. Rust is wel belangrijk voor mij en dat haal ik uit Ibiza. Er heerst daar een kalmte waarvan ik denk dat het komt door een mythe over twee rotsen die een magnetisch veld om zich heen hebben. Er hangt daardoor een bepaalde rust over het eiland en dat doet mij veel goed.   Wat is het ultieme wat je nog wilt doen?“Ik denk dat als je het ultieme hebt gehaald, er weer een ander ultieme komt. Maar voor nu zou ik graag met twee modellen naar Zwitserland willen. Het is daar hoog, groen en je hebt er veel mist en watervallen. Dat zijn allemaal kenmerken die goed bij mijn fotografie passen. Mijn fotografie is heel mythisch, want het is echt. Het gaat om een echt gevoel. Het mythische vind ik goed bij het kwetsbare van mijn werk passen. Ik vind het vrij moeilijk om onder woorden te brengen wat mijn fotografie precies inhoudt. Het gaat voornamelijk om het gevoel dat ik wil overbrengen en als dat lukt, dan doe je het in mijn ogen goed.”   Dankjewel voor dit interview! Ik heb nog één vraagje. Welk advies zou je geven aan beginnende kunstenaars, die geen opleiding hebben gevolgd, maar gewoon hun hart willen volgen en doen wat zij leuk vinden? “Blijf vooral bij jezelf. Dat is ook de reden dat bepaalde fotografie opleidingen niks voor mij zijn, want daar word je gevormd en daar ben ik te eigenwijs voor. Daar heb ik geen zin in. Wees brutaal, ook al is dat moeilijk. Ik vind dat zelf ook moeilijk, maar daar kom je wel ver mee. Nee heb je, ja kun je krijgen.”   Wil je meer werk van Asja zien? Bezoek dan haar website!