Guido van der Werve bevraagt het alledaagse in twee nieuwe werken

Kunstenaar Guido van der Werve maakt films met een performatief karakter. Thema’s in zijn werk zijn uithoudingsvermogen, vergankelijkheid en melancholie. In zijn genummerde werken is de performance een uitgangspunt, maar film zelf is ook een interesse van de kunstenaar. Zijn films zijn niet slechts registraties, ze tonen elementen uit cinema en bevatten zelf gecomponeerde muziek. Momenteel zijn twee nieuwe werken te zien uit de genummerde serie, Nummer zestien: the present moment en Nummer zeventien, killing time attempt one: from the deepest ocean to the highest mountain. Online Galerij nam een kijkje bij beide werken.

  We starten bij Galerie Juliette Jongma waar Nummer zeventien wordt getoond. Hierin tracht Van der Werve een berg te beklimmen en in een oceaan af te dalen vanuit zijn eigen huis. Het gaat hier om de hoogste berg, de Mount Everest (8848 meter), en de diepste oceaan (tot 11040 meter). Een teller in de video’s telt bij elke stap of sprong de afgelegde meters.  

Guido van der Werve - Nummer zeventien @ Galerie Juliette Jongma

Guido van der Werve - Nummer zeventien @ Galerie Juliette Jongma   Deze nieuwe werken lijken meer te zoeken naar de alledaagsheid en de lichamelijke inspanning zelf. We zien geen mooie landschappen, Van der Werve loopt in de ene film in zijn badkuip en springt in de andere op zijn bed. Zelfs het gezegde ‘Niet de bestemming maar de reis’ gaat hier niet op, want er is geen reis. Het gaat echt om de uitputting en uithoudingsvermogen van de kunstenaar.   De films duren 10 uur, waarin de kunstenaar bijna non-stop zijn activiteiten uitvoert. We zien eenmaal een plaspauze, maar verder is er geen tijd om uit te rusten of bij te komen. Voor ons start de film tegen het einde, in de laatste 1000 meter. De uitputting druipt van zijn gezicht, en fysieke pijn en uitputting stralen van het beeld af. Ondanks dat dit een uitzichtloze opdracht is, zonder doel, wil ik toch het einde zien. Ik wil de overwinning in zijn ogen zien.  

Guido van der Werve - Nummer zestien   In de indrukwekkende Oude Kerk staat een drieluik aan schermen opgesteld. Langs het gangpad staan aan weerszijden stoelen. Op de achtergrond de glas in loodramen, houtsneden langs de zijkant en aan het plafond hangen klassieke kroonluchters. Voor de schermen staat een pianola. Deze lijkt uit zichzelf, een compositie geschreven door Van der Werve, te spelen. In deze sfeervolle zaal steekt de film van Van der Werve vreemd af. De astrologische symbolen, naakte lichamen en banale acties.   De video-installatie toont drie groepen mensen, die elk een eigen uitoefening van dagelijkse bezigheden toont. In twaalf aktes tonen ze telkens een andere actie. De aktes worden ingeleid met een sterrenbeeld. Elke akte volgt met camera beweging de lijn van dit sterrenbeeld. De eerste groep mensen bestaat uit oudere naakte mensen, deze tonen alledaagse dingen zoals slapen en eten. De tweede is een gemengde groep van in het zwart geklede mensen, deze onderzoeken innerlijke rust, door yoga en meditatie. De laatste groep bestaat uit jonge naakte stelletjes, welke intimiteit en lust tonen.   Na afloop van de film, blijft mij een ongemakkelijk gevoel bij. Het is mij zeker duidelijk dat een doel van de film juist het tonen van banaliteit en alledaagsheid is. Maar als toeschouwer is het zien van deze film, voor mij althans, niet alledaags. Het zoeken naar het menselijke en de menselijke positie in het heden is een interessant uitgangspunt en is helder uiteengezet in dit werk. Het werk is shockerend, heeft humor en is soms bloedserieus. Het is een confronterende film, die toont wat normaal zou moeten zijn. We worden verzocht geen foto’s te maken van het werk, en na het zien ervan, begrijp ik ook waarom. Als ik van te voren had geweten wat ik zou gaan zien had het minder impact gehad.   Nummer zestien: the present moment is nog vanavond, 8 april, te zien in de Oude Kerk in Amsterdam. Kaartjes: http://www.oudekerk.nl/nl/programma/nu   Nummer zeventien, killing time attempt one: from the deepest ocean to the highest mountain is nog tot 7 mei bij Galerie Juliette Jongma te zien.