Emma van der Put - Rincé Alien
studeerde in 2010 af aan AKV St. Joost in ’s-Hertogenbosch met 'Scenes uit een avond'. Toen al beperkte ze zich tot het registreren van een bestaande gebeurtenis: Maritiem 's-Hertogenbosch. Alle scènes zijn zonder setbelichting 's avonds en ’s nachts opgenomen. De aanwezige lichtbronnen op de gefilmde plekken krijgen daardoor een cruciale rol, die bepalen wat er uiteindelijk te zien is. In de afgelopen vier jaar maakte Van der Put 16 nieuwe videowerken. En steeds is er weer dat licht: explosief schreeuwerige vuurwerk, knipperende kermislampjes, een bootlampje, een reclamelichtbak. Naast het licht maakt ze veelvuldig gebruik van reflectie en transparantie. Ze filmt door het water van een fontein, door glas of perspex of zoomt in op de weerspiegeling van kermisattracties in een etalageruit. Haar vaak trage beelden suggereren een uiterst persoonlijke kijk op de dingen, met de camera als een extensie van het oog. Dus geen overall view, maar een blik gericht op details. Soms domineert het geluid, dan weer verdwijnt het zo ver naar de achtergrond dat het nauwelijks meer hoorbaar is. Alsof je als kijker in gedachten verzonken raakt, in een haast meditatieve staat van dagdromen en de beelden slechts nog getuigen van een wereld daarbuiten. De plekken die ze filmt, de ‘ready-made sets’ voor haar video’s waar ze nooit zonder camera naar toe zou gaan, vindt ze op basis van weerstand. Rincé Alien
Ze is in staat om al filmend op te gaan in de mensenmassa en onopgemerkt te blijven. Als kijker wordt je meegenomen in haar verbazing, afschuw en vertedering voor de mensen die voor de lens komen. In een van haar nieuwste video’s zet ze ons als kijker stil op het beruchte Station Brussel-Zuid, tussen de schreeuwerige reclameposters, de haastige reizigers en de slapende daklozen. Een vervreemdende tekst op een affiche voor een game ‘Rincé Alien’ (wat je vrij zou kunnen vertalen als gewassen vreemdeling) gaat als vanzelf een relatie aan met de mensen eromheen. En ook hier is er die bijzondere mengeling van weerstand en empathie, die wellicht het best verbeeld wordt door de vertwijfeling op het gezicht van een passante, wachtend op de bus met als bestemming ‘Humaniteit’! 
