Annesas Appel structureert met ‘’chaos’’

In ons steeds snellere leven worden we dagelijks overspoeld door een stroom van indrukken die we in onze slaap ordenen, verwerken en opslaan. Annesas Appel verwerkt en structureert niet in haar slaap haar indrukken, maar is overdag steeds op zoek naar een systeem of structuur in bestaande, bekende dingen. Dit doet ze door zaken te ontleden: van ananassnijders tot laptops en van deurklinken tot landkaarten. Ze laat door deze ontleding een verborgen wereld zien wat binnen “iets” schuilgaat, waar je normaal gesproken geen weet van hebt. Zo ontleedde ze in haar werk ‘Notebook’ een computer. Door elk onderdeel te belichten, krijgen alle componenten een gelijke waarde. Want uiteindelijk is elk onderdeel van essentieel belang voor de functie ervan. Annesas probeert met het bedenken van deze systemen dingen voor zichzelf overzichtelijk te krijgen. Deze systemen krijgen vaak uiting in de vorm van prints met duizelingwekkend veel lijnen, hokjes of vlekjes. Hierdoor moet je als kijker een weg banen door een, in onze ogen, eindeloze chaos. Om die reden snapt de gewone sterveling van dat theoretisch gezien ‘logisch systeem’ uiteindelijk nog steeds geen snars. Maar Annesas vindt het belangrijk dat ze door deze structuren bestaande dingen een veelzijdigheid geeft. Hierdoor wordt je als kijker los gemaakt van de herkenning die je met een bepaald gegeven hebt en ga je er op een andere manier naar kijken.

In een van haar laatste projecten ‘View on the World Map’ brengt ze op verschillende manieren wereldkaarten en landsgrenzen in kaart. Zo toont ze in het onderdeel ‘Centre’ op een grote afdruk de aarde. Als wij er naar kijken zie je op het eerste oog enkel een tekening van duizenden horizontale en verticale lijnen, waarvan het zonder uitleg een raadsel is wat de betekenis daarvan is. Maar doordat Annesas lijnen door het middelpunt van alle landen op de wereldkaart trok, kon ze zien welke landen op één lijn liggen. De lijnen weven zich allemaal door elkaar en vormen zo een speelse print. Hierdoor krijg je een versprokkeld beeld van de wereldkaart omdat dingen zowel herkenbaar als onherkenbaar worden.

Haar interesse voor systematische beeldtaal komt niet geheel uit de lucht vallen. Toen ze op de Rietveld academie studeerde verdiepte ze zich voor een opdracht in de Schotse ruit. Dit patroontje draagt een heel leesbare taal met zich mee: het aantal kleuren toont uit welke rang je afkomstig bent, en de soort kleur hangt samen met de omgeving waar je woont. Zo kwam ze tot het besef dat in patronen een taal zit. Daaruit besloot ze een eigen ruitentaal te maken, waardoor het ‘Ruiten Alfabet’ (2006) tot stand kwam. Bij elke letter van het alfabet koos ze een voorwerp wat die letter zou representeren in vorm en kleur. Bijvoorbeeld: Avocado, Boomkikker, Celedon, Druif, Erwt, Flesgroen, Granny Smith, etc. Dat woord zette ze vervolgens om in een ruit met behulp van een zelfgemaakte grid waarmee woorden in lijnen geschreven konden worden. Hierdoor komt dus voor elke letter een (schotse) ruit te staan. Om tot dit idee te komen en het uiteindelijk ook uit te kunnen voeren moet je wel een rekenknobbel bezitten. Bij mij ontbreekt die knobbel echter. Ik gebruik liever de calculatorfunctie op mijn I-phone.

'Ruiten Alfabet Installation', 2011